از انــــسانـــ هــایـــ احــــسـاسـاتیــــــــ... بیـــشــتـــر بتــــرسیــــــد..
آنهـــــا قـــادرنـــد نـــاگهــــانیــــ دیــــگـــر فـــکــر نکـــنـــنـد..
دوســــتـــــ نداشــــــتهــــ باشــــــند..
قیـــــد همهــــ چیــــز را بزننـــــد..
حتیـــــ زندگیــــــــــــــــــــــــــ...
ســـــــــــکوت من هیچــــــــگاهـــ نشانهــ ی رضایتــــــم نبـــود..
مــن اگـــر راضـــــــی باشــــــم میخـــــندم،ســــکوت نمیــــــکنم!!!
حوصـــله ام برفــی اســـت!
با یکــ عالمـــه قنـــدیل دلتنـــگی..
از گوشهــ ی دلمــ آویزان!
آهایــــ..
کافیـــســت کمــی " هـــا " کنــید..
تا کـــه ذرهـ ذرهـ آبـــ شود تنهایـــی ام..
هی...
نامت را...
خاطراتت را....
بوسه هایت را...
و لمس حس بودنت را...
همه و همه را بدست باد سپردم!
یادم تو را فراموش...
منـ عــاشقتـــ هســتمـ
و تــا انتهــایــ
اینــ دنیایـــ پر از تهیــ
هیچــ کــاریــ بجــز دوســ داشــتنتـ ندارمـ
هیچــ دلیلیــ برایــ تنها گذاشـتنتـ ندارمـ
و هیچــ بهانهـ ایــ برایــ از یاد بردنتــ
حتیــ برایــ لحظهـ ایــ
بیشــتر از آنکـهـ فکرشــ را بکــنیــ دوســــــــــــــــــــــــــــــــــتتــ دارمـــ
مخاطبـــ خاصـــــ خــــــــــــــاص
منـــ اگر عـاشـــــــقانـهـ میـــــ نــویــــسـمـــ
نــهـ عاشــقمـ و نهـ معـــشـــوقـــ کـــسیـــ!!!
فـقـط میــ نــویــسمــ کهـ عــشقــ یـــاد قــلبـمـــ بــمانــد..
در ایــنــ ژرفـــایـــ دلــ کــندنـــ هـا و عـادتـــ هـا و هـوسـ هــا..
فـقـطـ تــمــریــنــ آدمــ بـودنـــ میــ کــنـمــ!!!
ســـــــــــــــــــــــکوت
تــَمآم هوآ رآ بو مـے کشم
چشم مـےدوزم
زل مـے زنم…
انگشتم رآ بر لبآטּ زمیـטּ مے گذآرم:
” هــــیس…”
!مـے خوآهم رد نفس هآیش بـﮧ گوش برسد…!
امآ…!
گوشم درد مـےگیرد از ایـטּ همـﮧ بـے صدآیـے
دل تنگـے هآیم را مچالـﮧ مـے کنم و
پرت مـے کنم سمت آسمآטּ!
دلوآپس تو مـے شوم کـﮧ کجآے قصـﮧ مآטּ سکوت کرده ایـے
کـﮧ تو رآ نمـے شنوم!
لــــعــنــت به بعضی آهــنــگ ها
به بعضی خــیـابــونا...
به بعضی حــرفا و تـکــه کــلام هــا
لـــــعـــنـتـیا آدمــو مـیــبـــرن به روزایی کــه
واســه از بــیـن بـردنـشـون
تـو ذهـنـت ویـــــــــرون شدی ...
چیزے نو بیآوَر
פَرفـے تآزه
جُملِه اے کِه بِه هیچ کَس نَگُفتِه اے
פـآلِ مَرآ بِه هَم نَزَטּ
تو בوستَت בآرَم هآیَتـ رآ بِه هَمهـ میگویے ...!!!
از هــــيــچ کـــار بـــچـگـيم پـــشـيـمان نـــيــــستـم . .
جــــز ايـــــن کـه ،
آرزو داشـــتـــم بـــــــــــــزرگ شــــوم...
هــــيـس.....
ســــاکـــت...
يـــک کـــف مـرتــب به افتــخـاره رفتـنـش بـزنــيــد...
چـــه بــا احـسـاس مــنو گــذاشــت و رفــت......!
روزے خواهـנ رســیـנ....
ڪـہ נیگــــر....
نـہ صـנایم را بشنـوے...
نـہ نگــــــــاهم را ببنـے ...
نـہ وجوנم را حس ڪنـــے ...
... و میشویـے ...
با اشڪتـــ ... سنگ قبر خاڪـــ گرفتـہ ے مرا ...
.... و آن لحظـہ استــ...
ڪـہ معنـے تمامــ حرف هاے گفتـہ و نگفتـہ ام را میفهمـے
ولـے ... مـטּ ... נیگر ... نیستمــ ....
تنهایی یعنی
امشبم مثل شبای دیگه
رو تخت دراز بکشی
آهنگ بزاری و بازم فکر کنی
به نبودنش..
به حرفایی که با هم میزدید...
به اینکه با غریبه ای رفته..
و مثل همیشه چشات تقاص پس بدن...!
چـه سخت است
تـشییع عشق روی شانه هـای فرامـوشی..
وقتی مـیدانی پـنج شنبه ای نـیست
تا رهگذری بـر بی کـــــسی ات فاتـحه بخواند!
خــُــداي مـَـــن !
صـُـحبَت از " دَرد " است ! دَرد..
كُودکــ چـه مــي دانــَد طاقــَت چيسـت ؟
بــه سَلامــَتـي كـُودكـي كـه بـه مادَرش مـي گويــَد :
اِمـــسال سـيـــن هـَشتــُم سُفره ي مـا ، سَرطـان مــَن است....
روزي مـيـرسـد . . .
در حـسـرتـم بـمـانـي
در روزي بـارانـي ، مـن در اوج و تـو در ويـرانـي . . .
يـه روزي صـادقـانـه صـدايـت کـردم . . .
عـاشـقـانـه نـگـاهـت کـردم . . .
حـالـا عـاجـزانـه نـگـام مـيـکـنـي
بـا حـسـرت صـدام مـيـکـنـي
امـــا فــقــط
بـــــرو . . .